Acıyan Yer Ayrı...Acıkan Yer Ayrı...

Dün bütün gün dairede depremle ilgili haberleri takip ettim herkes gibi...Kurtarıldığı söylenen her bir canla canlanırken, kaybedilen her bir cana da öyle yandı içim...

İş çıkışı evime geldim...Sıcak evime...Artık bir evi bile olmayanlara inat yapıyormuş gibi...Annemden ayrıca aldım son dakika haberlerini...Hayatını kaybedenlerin, yaralananların sayısını...

Sonra oturduk yemek masamızın başına...Sıcak çorbamı içerken soğukta kalan insanlarımızı sanki bir film sahnesini izliyormuşum gibi izledim...Soğuk bile olsa bir tas yemeğe muhtaçlara inat yapar gibi...

Aslında ne kadar çok isterdim gerçekten bir film karesi olmasını...Bir yandan sıcak evimde, sıcak yemeğimi yerken ve o yemek boğazımın her bir boğumunda düğümlenirken izledim feryatları, figanları...Gerçekti, hem de olmasını bir daha asla istemeyeceğimiz kadar gerçek...

Sonra birazcık üşüdüğümü hissettim...Sarındım yumuşacık battaniyeme...Gecenin ayazında dışarıda kalanlara inat yapıyormuş gibi...Öyle sarındım ki ben ısınırsam sanki onlar da ısınacakmış gibi...

Hayat ne tuhaf!

Böyle rahatlık içinde öyle uzaktan izlerken olup biteni sanki bana, sevdiklerime hiç uğramayacakmış gibi geliyor bu kötü durumlar...Rabbim uğratmasın da inşaAllah...Kimseye...Hiç kimseye...

Sanki suç işlemişim gibi, sanki ben sebep olmuşum gibi içinde bulunduğum şu rahat yaşantıdan utanıyorum yurdumun her bir köşesinde yükselen acıları gördükçe, duydukça...Yapılan kötülüklere de yapılmayan iyiliklere de kafa yorup duruyorum sürekli...

Hep insanlıktan dem vuruyoruz ya hani...Şu unuttuğumuz insanlıktan...Şimdi benim bunları yapıyor ve yazıyor olmam unuttuğumun bir göstergesi mi acaba? Öyle değil de mi ?

Babamı kaybettiğim gün de şurada ağlayıp, öte yanda yemek yememiş miydim :( Hatta bu tarafa dönüp gülmemiş miydim :(

Madem öyle ise neden en son yaşanan bu olaylarda suç işlemişim gibi normal yaptığım herşeyden suçluluk duyuyorum ki?

Gerçi biliyorum ben, kendimce üzerime düşeni yapmaya çalıştığımı ve karınca kararınca yaptığımı...Hiç olmadı bütün dualarımın içine katıyorum şehitlerimizi, diğer kayıplarımızı, zorda darda kalanları...O yönden çok rahat hissediyorum kendimi...ve yine biliyorum ki herkesin sınavının farklı olduğunu...Dilerim ki böylesi sınavlarda hiç sekteye uğramadan sınıfımızı geçebilelim...Hepimiz...

Aslında biraz da annemin lafına kulak vermeli galiba..."Üzüntünü yaşayabilmen, acını çekebilmen için ayakta durman gerekir, ayakta durabilmen için takat gerekir, takatli olabilmen için de yemek gerekir...Yani kızım demem o ki, acıyan yer ayrı, acıkan yer ayrıdır... "