Gençlik Başta Duman...

Bir önceki akşam iş çıkışı yine bindim belediye otobüsüne ve sanki benim için her daim ayrılmış olan en arka köşedeki koltuğuma kuruldum. Benden iki durak sonra binen resimdeki şu üç çılgın çıtır bir anda otobüsü tiz konuşmalarıyla çınlattı. Belli ki erkek arkadaşları var ve belli ki bir sorun da var...Galiba buluşamamışlar mı ne...ama öyle keyifliler ki alıp götürdüler beni lise yıllarıma...

Biz de samimi üç kız arkadaş başka bir arkadaşımızın evine ders çalışmaya gitmek için bindik belediye otobüsüne ve en arkada ayakta duruyoruz. Benimle aynı jenerasyonda olanlar sanırım daha iyi bilir...Eskiden evlere ders çalışmaya, kütüphanelere dönem ödevleri hazırlanmaya gidilirdi. İşte biz de o gün okuldan sonra bir arkadaşımızın evine gidiyoruz.

Gençlik işte...Herşey gülmek için bahane oluyor...Tıpkı o gün bize olduğu gibi...a diyoruz gülüyoruz, b diyoruz gülüyoruz. Hatta gülmek ne, krize giriyoruz. Etrafı rahatsız etmemeye çabalarken çıkardığımız sesleri de varın siz düşünün artık :)

Neyse...En arkada ayakta biz böyle lay lay lom vaziyetteyken hemen önümüzdeki koltukta bir anne ve 5-6 yaşlarında bir kız çocuğu oturuyor, ama minik kız yönünü bize dönmüş, sürekli izlemekte...Annesi ise ara ara bize sinirli bakışlar fırlatmakta...Belli ki kınıyor bizi...Hatta annelerimizi...Nasıl kız çocuğu yetiştirmiş bunların anaları mı diyor artık neyse :)

Biraz yol aldıktan sonra anne farkediyor ki kızı gözlerini kırpmadan bize bakıyor, kafasını tutup öne doğru öyle bir çeviriyor ki "Dön kız, sen de onlar gibi olursun Allah muhafaza..." diyor ve birkaç birşey daha geveliyor ağzının içinde :) Bizim bunu duyduktan sonra aslında kendimize çeki düzen verip daha üsturuplu olmamız gerekiyor değil mi? Fakat biz ne yapıyoruz peki? Susuyor muyuz...Hayır :) Üstüne daha da fazla gülmeye başlıyoruz. Ama dedim ya herşeye gülmeye programlanmış gibi oluyor insan o yaşta...

********************

Gelelim fotoğraftaki şu üç çıtır gence...Bıcır bıcır konuşuyorlar hiç susmamacasına ve yüksek sesle...Dünya onların da umurunda değil belli...Otobüs sakinlerinin çoğunun yorgun, sinirli ve kınar gibi bakışlarının tam aksine ben gülümseyerek izliyorum onları...Tıpkı yıllar önce bizi izleyen o minik kız çocuğu gibi...

"Hepiniz çok şeker görünüyorsunuz, gözlükleriniz de ayrıca çok hoşuma gitti...Bir fotoğrafınızı çeksem olur mu?" diye sorduğumda verecekleri pozu ayarlarken attıkları çığlıklarla ve kahkahalarla aynı anda birçok göz de arkaya doğru çevriliyor :) ve beni de ortak ediyorlar yine yıllar öncesindeki gibi kınayan bakışlara...

Kendi kendime ama onları muhatap alarak "yahu siz hiç mi genç olmadınız ya da genç olduğunuzda hiç mi başkalarına tuhaf gelen bir davranışta bulunmadınız?, tamam kabul, az biraz rahatsız ediyorlar ama genç işte onlar, kanları kaynıyor ve hala başlarında dumanları tütüyor" diyorum. İnmek üzere kapıya yanaşırken bu üç güzel kıza teşekkür ederek onlarla diğerlerini bırakıp basamaktan aşağı iniyorum.

Hatta onlara bir de el sallıyorum. Aslında onları değil de galiba liseye yeni başlamış Aynur'u uğurluyorum...Zira benim başımdaki o duman dağılalı bir hayli zaman oldu...