Müşterek Paydalar...

Cam kenarındayım, orta kapının biraz ilerisinde. Öyle boş gözlerle kısa yolculuğumda bana eşlik eden yol arkadaşlarımı gözlemliyorum kendimce.

İlk gözüme takılan ortadaki boşlukta ayakta giden iki genç. Yüz ifadelerine ve konuşmalarındaki sertliğe bakınca tartıştıklarını, el kol hareketlerine bakınca parmaklarındaki alyanslardan nişanlı olduklarını anlıyorum. Konu belli...Kıskançlık...

Çarprazımda ağlamaya başlayan bebeğin sesiyle gözlerimi o tarafa kaydırıyorum. Sıcaktan bunalmış olmalı diye düşünüyorum. Anne ilgili, avutmaya çalışıyor can paresini. Biraz önce yanlarından ayrıldığım Yiğit ve Yağız gözlerimin önüne geliyor bir an...İçim sıcacık oluyor, gülümsüyorum...

Yine aynı tarafta oturan iki kadın iştahlı iştahlı sohbet ediyor, bol kahkaha eşliğinde. Biraz rahatsızlık verseler de ne hoş diyorum, böyle içten gülebiliyorlar.

Bir sonraki durakta göbeğini tutarak basamakları çıkan hamile kadına bir genç yer veriyor hemen. Aferin diyorum içimden. Anne adayı ise beklemekten yorulmuş sanki. Yavrusunu karnında değil de artık kucağında taşımak istediği her halinden belli...Yeni can, yeni hayat...

Montlarının önünü kapatmamış, gömleklerinin yarı kısmı pantolonlarının dışında, kravatlarını iyice gevşetmiş üç lise öğrencisi biniyor, ellerinde kitapları, öyle umursamaz tavırlarıyla...Okuldaki kızlardan konuşup sesli sesli gülüşüyorlar. Tebessüm ediyorum ben de kendi kendime. Okul bitip hedeflerinize ulaşamadığınız zaman yine böyle gülebilecek misiniz hayata karşı diyorum içimden, onların adına yine onların geleceklerinden endişe duyarak...

Arkamdaki koltukta anne-kız tartışması yaşanıyor. İstediği marka kot pantolonu almayan annesine kızıyor kızı. Hayat gailesinden bihaber olan kıza annesi anlatıyor, ama kızı anlamıyor, anlamak istemiyor. Ben anlıyorum...Çok pahalı, bir pantolona bu kadar para verilmez...

Yanımda oturan genç adamın cep telefonunun sesiyle irkiliyorum. Sağol abi, sağol diyor, sesi titreyerek kapatıyor. Ses tonundan belli, düşünceli ve üzgün. İster istemez merak ediyorum. Onun durumu diğerlerininki gibi açık değil. Derken telefonu tekrar çalıyor. Sabah şehir dışından geldim, işlemleri bitirdim, yarın öğlen defnedeceğiz diyor. Titreyen sesi boğulurken bir eli gözlerine gidiyor, evet ağlıyor, sessizce...Sonraki telefondan anlıyorum, babasıymış vefat eden. Artık sesli iç çekişlerle ağlıyor. Belli ki her gelen telefon zaten taze olan acısını iyice tazeliyor. İçimden babasına rahmet diliyorum. Üzülüyorum. Kendi yaşadıklarım aklıma geliyor. (bknz.) Gözlerim doluyor...

Nişanlılar hala tartışıyor, bebeğin mızırdanmaları kesilmiyor, kadınlar iştahla gülmeye devam ediyor, liseli gençler okuldaki kızlardan bahsediyor. Yanımdaki adam ise tamamen bırakmış gözyaşlarını, daha çok ağlıyor. Ben sessizce kalkıyorum, belli belirsiz bir sesle "başınız sağolsun" diyorum.

Bir tane dünyada yaşayan bir dünya insanın hayatında yaptığım kısa yolculuğu tamamlıyor, içimdeki garip duyguyla beraber kendime ait dünyamdaki yolculuğuma devam ediyorum. Kimbilir daha kimleri hangi duraklarda bırakacağım...Kimbilir ben hangi durakta ineceğim...