13 Nisan 1993 Salı

Nerdeyse sabaha kadar hiç uyumadık

Saat 06:30

evin telefonu çalıyor acı acı

zaten kulağımız telefonda her an

evimizin direği babamız hastanede yatıyor,

kardeşim (Yiğit Kartal'ın babası) yanında refakatçi

geç ve erken saatte gelen her telefon içine bir sızı düşürür ya insanın

bizde de aynısı oluyor işte

hayırdır inşallah diyerek açıyorum telefonu, kardeşimin sesi ağlamaklı :((

"abla, babam yine kötüleşti, doktorların hepsi başında, iyi değil" diyor

telefonu kapatır kapatmaz abimi arıyorum, durumu söylüyorum

ablam annemin yanında kalıyor, ben hemen çıkıyorum evden
atlıyorum taksiye, koşuyorum hastaneye

yakın oturmamıza rağmen ayrı ayrı gidiyoruz abimle aynı yere

aklımıza o anda gelmiyor ki beraber gidelim

buluşuyoruz babamın yattığı hastane odasının önünde, kardeşim de orda

kafamızı uzatıp bakıyoruz, beyaz gömlekliler var bir sürü, kalp masajı yapılıyor, odadaki diğer hastalar çıkarılıyor dışarı

oda kapısının önünde bekliyoruz dakikalarca

Saat 09:00

vee

malesef bu kez filmin sonu iyi bitmiyor, iyi adam kurtulamıyor

ağlayarak koşuyoruz içeri bağırıyorum ben

"inanamıyorum, Allahımm, inanamıyorummm, olmaz, olamazzz"

ne yani şimdi öldü mü babamız, onu kayıp mı ettik, imkansız imkansızz

sarılıyoruz, öpüyoruz, kokluyoruz

dışarı çıkarıyorlar bizi, sarılıyoruz birbirimize, gözlerimizden akan yaşlar karışıyor, sel olup akıyor

ağzımdan çıkan sözü tekrarlayıp duruyorum

"inanamıyorum abi, anneme nasıl söyliycez, anneme nasıl söyliycez"

abim sakinleştirmeye çalışıyor beni "tamam, tamam canım..."

ve gidiyor telefon etmeye, annemize kötü haberi vermeye :((

sonrası mı

tabi ki o an için dayanılmaz bir acı, hüzün,
yalnız kalma hissi

bir daha onu göremeyecek olmanın,

bir daha kavuşamamak üzere ayrılmış olmanın verdiği o tuhaf his

böyle bir acının üzüntünün tarifi yok

........

ne kadar uzun zaman olsa da

onu kaybedişimizin üzerinden yıllar yıllar geçse de

varlığının yokluğu, onsuz kalışımızın oluşturduğu o yeri doldurulamaz boşluk,
bundan sonraki hayatımıza onsuz devam edecek olmamız
her daim içimizde yüreğimizin en derin yerinde mum gibi yanmakta ve yakmakta...