Davetsiz Misafirler...

Ne işiniz var toplanmış gelmişsiniz düğün alayı gibi (ki çok değil daha 1 ay önce yaptık onu)

Ne ararsınız bilmem bir apartmanın ikinci katındaki her yanı fayanslarla kaplı evimin mutfağında.

Anladık tamam, kendi ağırlığının 10 katına kadar bir şeyi taşıyabilen tek canlısınız, çok çalışkansınız, her daim kış hazırlığı yaparsınız da neyi nereye götürüyorsunuz onu anlamadım.

Ayrıca bu kalabalık gösteriyi benim evimin mutfağında yapmak zorunda mısınız...

Derz aralarındaki minicik bir iki gözden nasıl bir yol bulup çıkıyorsunuz siz...Mutfağımın değişik köşelerinde bir o yana bir bu yana sanki buraların sahibi biziz der gibi

arz-ı endam ederken beni ne kadar gıcık ettiğinizin farkında mısınız...

Yere düşen bir biber çekirdeğinin veya ekmek kırıntısının başına üşüşüp bana sinir harbi yaşatmaya ne hakkınız var...

Siz gitsenize sokağa ya, gitsenize toprak olan bir yerlere.

Sonra beni üzüntülere gark eden annemin sözleriyle sizi katlederken içimi cızlatmak çok mu hoşunuza gidiyor da yaptığım tüm müdahalelere karşılık veriyorsunuz her geçen gün artan sayınızla.

Yeter ama, aaaaa...

Sevmem davetsiz gelen ve bu kadar uzun kalıp mutfağımdan çıkmayan misafiri ben. Daha ne kadar cebelleşecem sizlerle bilmiyorum ki...

Kaç gündür bekliyorum "daha fazla kayıp vermeyelim, toplanın, haydin gidiyoruz" deyip paşa paşa rotayı başka bir yere çevirmenizi.

Ama yok, ne laftan anlıyorsunuz ne de sözden.

Ha diyorsunuz ki mertliği boz, illa kimyasal silah kullan bize. Ben de hayhay diyorum ve akşama işinizi bitiriyorum.