Teknolojinin nimeti olarak beklediğimiz haberi elektronik ekrandan alıyoruz, okuyoruz
(2.sıra)
Kardeşimin sevinci görülmeye değer
- Abla, “erkek” yazıyor bak
- Ne yazacaktı ki ablacım, zaten belliydi ya :))
- Ne bileyim abla, son dakikada değişiklik falan olur, bir sürprizle karşılaşırız diye korkuyordum.
Gülüşmeler, tebrik etmeler
Sonra bekliyoruz ki bizi çağırsınlar, yeni annemizin ve bebeğimizin durumunu yakından görelim, onun için özene bezene alıp hazırladığımız cicileri teslim edelim.
Bekliyoruz….hala bekliyoruz ve hala ses yok
.......???.......
Sonra gidip soruyoruz, neden yukarı çağırılmıyoruz diye
Bakıyor pc başındaki görevli kız, sezeryan olmuş sizinki
aa öyle mi? Normal doğum olacak diye beklerken, neyse diyoruz, her ikisi için en sağlıklısından en sıhhatlisinden olsun da böyle olsun
Hastanelerin malum kurallarını aşarak yukarı çıkıyorum ben, biraz tedirgin biraz ürkek
Annemizi görüyorum önce, içeri giremiyorum ama kapıdan bakıp “Sonnur, buradayız ablacım” diye sesleniyorum ki bilsin de kendini yalnız hissetmesin diye. Kötü görünüyor, ama normaldir herhalde diyorum kendi kendime. Sabah 09.00’dan taa 17.00’ye kadar içerde ne çektiğini bir o, bir Allah bilir tabi
Sonra hemşireye doğru ilerleyip minicik kıyafetlerini bırakıyorum ve soruyorum:
“Bebeğimiz nerde, görmemiz mümkün mü ?”
Cevap: Yoğun bakımda
…..?????.....
Nasıl yani?
İnin bir kat aşağıya oradan sorun, yoğun bakım orası
Hatırlamıyorum nasıl gittiğimi, oraya nasıl vardığımı
Bakınıyorum etrafa kimse yok
Allahım diyorum, lütfen tekrar sınama bizi, kardeşimi lütfen Allahım lütfen, yalvarıyorum…
Hala kimse yok, nerde bunlar, nasıl bir yer ki bir tane görevli yok, sağa bak sola bak yokkk
İniyorum tekrar aşağıya, meraklı gözler bana yönelmiş, söylüyorum kardeşime, annemiz iyi çok şükür ama bebeğimiz yoğun bakımdaymış, oraya gittim, kimseler yok
Birden yüzüne inen sisi görüyorum, yüreğimde bir sızı, dilimde aynı dua, aynı yakarış
Koşturuyor hemen en lazım gelen tanıdığa, hastanenin kantinini işleten arkadaşına
O da ilgileniyor sağolsun “yok bir şeyi” diyor “meraklanmayın, önlem amaçlı alıyorlar oraya”
Ama meraklanıyoruz işte, söylemekle olmuyor ki bu, adı üstünde bakımın yoğun yapıldığı yerde yavrumuz
Muhatap bulamıyoruz ki soralım
Niyeee? Niye orda?
(Sonradan öğreniyoruz ki normal doğum yapılsın diye bekleniliyor ve bu sürede iki kez minicik kalbi duruyor annesinin karnında ve hemen sezeryan yapıyorlar ve solunum güçlüğü çekiyor)
Üçüncü gün çok şükür mutlu haberi alıyorum kardeşimden
-Abla, biz çıkıyoruz hastaneden
-Oh, şükürler olsun, nasıllar, iyiler değil mi? bir şeyleri yok ?
-İyiler, işlemleri yaptırdım, bebeğimizi bekliyoruz
-Gözümüz aydın olsun…
Dualar eksik olmuyor dilimden
Sesinden anlaşılıyor zaten herşey kardeşimin gözlerinin içi gülüyor, yüzündeki sis dağılmış, aydınlanmış belli :))
Yanında sevgili eşi ve kucağında biricik güneşi (öyle hitabediyor :) ) evladıyla…
